Mijn liefde voor fotografie gaat verder terug dan dat ik me kan herinneren. Mijn moeder vertelde me dat ik op 5 jarige leeftijd al een 'gelukte' foto had gemaakt, we waren op vakantie en ik wilde ook graag een foto maken. De foto heb ik ergens nog, moet hem een keertje erbij zoeken! Op de foto is de angst van m'n moeder te zien dat ik de camera misschien zou laten vallen, haha!

​

Toch ben ik pas in 2016 écht met fotograferen begonnen. Het is altijd wel een hobby van me geweest, heb altijd wel iets wat foto's kan maken met me mee op stap. Mijn toenmalige vriend speelde in een band, toen hun huisfotograaf zich ziekmeldde vlak voor een show, vroeg hij of ik wilde invallen. Uhh, oké? Prima! Geen idee hoe of wat, maar let's do this! Met knikkende knieën stond ik voor het podium te prutsen met m'n camera, want ineens waren instellingen en zo heel erg belangrijk. De foto's waren een pure flop! MAAR.. Ik had de smaak te pakken!

​

Gelukkig had hij behoorlijk wat vrienden in de muziekwereld, dus ik heb snel heel veel ervaring op kunnen doen, maar ik had dúrven dromen dat ik een halfjaar later met m'n camera in de Ziggo Dome zou staan! 

Dat was het echte begin van mijn foto carriėre. Ik heb zo'n 500 bands per jaar gefotografeerd, omgerekend 2-3 shows per week. FAN-TAS-TISCH! Ik wilde niks anders meer. 

​

Toen kwam Corona om de hoek kijken. Alle shows werden stilgelegd en ik zat drie maanden lang maar naar mijn camera te staren, maar kon er niks mee doen. Toen kreeg ik een vraag van een van de bandleden van een band die ik ooit op de foto had gezet, of ik zijn bruiloft wilde fotograferen. Als je mij dit 5 jaar eerder had gevraagd, had ik je uitgelachen. Ik? een bruiloft fotograferen? No way! Teveel verantwoordelijkheid. 

​

Maar ik wilde echt wat doen, had immers al een paar maanden mijn camera niet meer aangeraakt. En man, wat vond ik dat óók fantastisch! 

​

Mocht je interesse hebben in mijn concertfotografie, check het hier!